“Δέος να παίζεις μπροστά σε αυτό το κοσμο”

Καταρχάς, εκ μέρους των αθλητών του τμήματος, να πω πως η αποψινή νίκη είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Γιώργου Ηλιάδη.

Έχω να σου πω κάτι που το είχα πει και στη γενική συνέλευση του Σωματείου. Ανατριχιάζω από την πρώτη μέρα που μπαίνω μέσα στο γήπεδο. Κανείς μας δεν περίμενε πως ο κόσμος θα δένονταν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα. Όταν φτάνουμε στο γήπεδο και βλέπουμε 50 άτομα, δεν περιμένουμε πως, στα επόμενα λεπτά, θα γίνουν 300-400 ή και παραπάνω. Δεν υπάρχει κανένας παίκτης στην ομάδα μας που να το έχει ζήσει αυτό. Είμαι 35 χρονών και από τη μέρα που ξεκινήσαμε αυτή την ομάδα, παρακαλώ να ήμουν 25.

Η ομάδα μας έχει στηθεί με πολύ κόπο. Όλοι εδώ κάνουμε ό,τι κάνουμε γιατί το αγαπάμε αληθινά και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο να αγαπήσει το άθλημα ακόμα περισσότερο. Με το πέρασμα του χρόνου, θέλουμε ο κόσμος να μάθει πώς παίζεται το παιχνίδι, ώστε να συμμετέχει πιο έντονα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πραγματικά, αυτή η ομάδα δεν έχει όρια. Τα όρια θα τα βάλουμε εμείς. Στόχος είναι η άνοδος και η καθιέρωσή μας στην πρώτη κατηγορία και, από εκεί και πέρα, εξαρτάται από εμάς μέχρι πού θα φτάσουμε.

Φαίνεται μια μεγάλη διαφορά απέναντι στους αντιπάλους μας, αλλά πιστέψτε το, γίνεται μετά από πολύ κόπο. Στην πρώτη κατηγορία δεν θα είναι το ίδιο. Θα το παλέψουμε και γι’ αυτό προετοιμάζουμε την ομάδα.

Πρώτη φορά γίνεται κάτι τέτοιο στο κυπριακό handball. Έζησα κερκίδες με 200 άτομα, συγγενείς και φίλους, σε ένα γήπεδο χωρίς παλμό. Εδώ, σε κάθε παιχνίδι, ζούμε μια μοναδική εμπειρία. Μπορεί σε άλλες ομάδες να πουν πως το έχουν ζήσει σε κάποια παιχνίδια, αλλά αυτό που έχουμε εμείς δεν το έχει κανείς. Αυτό που κάνει αυτός ο κόσμος είναι πρωτόγνωρο για το άθλημα. Φαίνεται καθαρά πως νιώθουν πολύ έντονα ότι η ομάδα ανήκει σε αυτούς. Όλοι οι αθλητές του τμήματος νιώθουμε την ευθύνη απέναντι σε αυτόν τον κόσμο και προσπαθούμε, ακόμα και με μεγάλη διαφορά στο σκορ, να μην σταματάμε ποτέ. Πραγματικά, στους αγώνες μας, παίζει και ο κόσμος. Το έχουν όλοι καταλάβει πως κανείς δεν θα περάσει εύκολα, όποια ομάδα κι αν είναι, όταν έρχεται να αγωνιστεί εδώ.

Φεύγω από το γήπεδο στις 11, πάω σπίτι και, από την υπερένταση, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πρώτη φορά τελειώνει ένας αγώνας και νιώθω αυτά τα συναισθήματα.

Το είχαμε πει και στη γενική συνέλευση πως ο πρώτος στόχος είναι η άνοδος. Όσο ανεβαίνουμε πιο ψηλά, τα πράγματα δυσκολεύουν. Έχουμε αρκετά ζητήματα σαν τμήμα που πρέπει να λυθούν. Πρώτα από όλα, δεν έχουμε δικό μας γήπεδο. Ξέρουμε πως το συμβούλιο του Σωματείου θα βοηθήσει. Είναι δίπλα μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό.